Przedszkole? Boję się!

Przedszkole przed nami. Nie boję się tego, że Adaś tam idzie. Nie boję się, że zostanie tam „sam” Nie boję się, że sobie nie poradzi. On chce iść i bardzo się cieszy. Po długich wakacjach u dziadków nabrał pewności siebie, zmienił się trochę. Poznawał coraz to nowych ludzi, wujków, ciocie, no i nowe ukochane koleżanki :) Jest dużo śmielszy do ludzi, do dzieci. Jak tylko słyszy zza okna dzieci na placu zabaw od razu biegnie do Adriana i krzyczy „tato, tato, chodź na plac zabaw, chłopaki są” I nic nie szkodzi, że nikogo tam akurat nie zna, a wszyscy starsi (albo i młodsi) Podchodzi, przedstawia się, zagaduje. Lgnie do dzieci, więc wiem, że przedszkole będzie dla Niego dużą atrakcją. Zresztą, dużo rozmawiamy o tym, że już za kilka dni tam pójdzie. Adaś z uśmiechem opowiada co będzie robił, z kim się będzie bawił… Co najfajniejsze, jak przechodzimy obok przedszkola (a przechodzimy tam codziennie, bo to budek obok naszego bloku) mówi, że to jego przedszkole i będzie tam chodził. Mama go zaprowadzi i on zostanie, a mama pojedzie do pracy. Powtarza to za każdym razem, więc chyba nie będzie bardzo zdziwiony, kiedy w końcu to nastąpi :) Zresztą podczas dni adaptacyjnych (kiedy był na nich z Adrianem) bardzo fajnie dawał sobie radę :) Wiem, że bywa też tak, że dziecko jest bardzo chętne do przedszkola zanim jeszcze do niego pójdzie, a jak co do czego to niestety nie jest już tak fajnie. Ale czuję, że będzie dobrze. Wiem to!
Ale się boję…
Na samą myśl, że mój mały chłopczyk idzie do przedszkola mam łzy w oczach. Powiesz – wariatka! Być może. Ale nie mogę tego przełknąć, że czas tak szybko płynie. Wczoraj wyskoczył z mojego brzucha – taka mała kluseczka, a za klika dni pomaszeruje do przedszkola. Tego się boję. Tego, że ten cholerny czas przecieka przez palce! Ciągle sobie powtarzam – w tym tygodniu nic, tylko Adaś. Cały tydzień dla Niego! Ale nie wychodzi. Bo do pracy trzeba podskoczyć na chwilę, bo klienci czekają z niecierpliwością na swoje zdjęcia, bo przecież takie przyziemne sprawy jak obiady, prania i sprzątania. I chociaż w naszej kuchni naprawdę rośnie góra naczyń do zmycia (bo nikt zmywarki nie nastawił) to nadal czasu coraz mniej! Staram się poświęcić Mu czasu jak najwięcej, wspólnie robić absolutnie wszystko, przekłuwać w przygodę każdą przyziemną rzecz, którą robimy razem. Zresztą staram się o to zawsze, ale w poczuciu uciekających ostatnich wakacji – jakoś bardziej.
Zaraz wybiegnie to moje małe pisklę do dzieci do przedszkola, a ja, nim się obejrzę, będę szukać książek do pierwszej klasy. .Nie chcę tego! Chcę, żeby czas się trochę zatrzymał… tak chociaż na jeden dzień, chociaż trochę zwolnił!
Jak najdłużej chcę wspólnych poranków, chcę wędrówek nocnych do Jego łóżka, bo woła. Chcę budzić się na Jego słowa „Mamo, kocham Cię całyyyym serduszkiem” Czuję, że się coś kończy. Przeskakujemy na inny etap, coraz wyżej i wyżej. Mam nadzieję, że pociągnie to za sobą w większości te pozytywne skutki.
Chyba obudziła się we mnie prawdziwa matka polka, a może cały czas we mnie tkwiła, tylko teraz, kiedy na naprawdę czuję, że dziecko moje rośnie, postanowiła się ujawnić i trochę popsuć mi ostatnie dni sierpnia 2016…
Wiem, że nie uniknę tego, co dla nas przygotowane, dlatego postanowiłam ostatnie nasze wspólne naprawdę wolne dni spędzić jak najbardziej, jak najmocniej, jak najwolniej. Długo spać, potem wygłupiać się w łóżku i bawić się nieustannie. Być dla Niego. A może chcę, żeby to właśnie ON był dla mnie…
Nie sądziłam, że ten czas będzie dla mnie taki trudny i taki wzruszający. Nie wiem czy odprowadzę Go do przedszkola razem z Adrianem. Nie wiem czy powstrzymam się od wzruszeń.

Przedszkole – krok milowy nie tylko dla naszych dzieci, jak widać…