Ja wiem, że są jakieś normy i zasady wychowania. Coś wypada, a coś nie. Jednak zazwyczaj wszystkie kwestie wychowawcze i rozmowy na ten temat doprowadzają do starć, a nawet kłótni. Oczywiście jestem zdania, że dopóki sposób wychowania nie zagraża dziecku – każdy ma prawo do własnego sposobu dbania o swoje potomstwo. To co w wychowaniu jest istotne dla mnie, nie musi być istotne w żaden sposób dla Ciebie. I ok, i ja to rozumiem, a przede wszystkim SZANUJĘ.
Tym bardziej zagotowałam się po przeczytaniu wpisu na koncie, uważanej za autorytet wychowawczy osoby publicznej, której przytaczać nazwiska nie będę bo nie o kolejną burzę mi chodzi. Mianowicie temat dotyczył całowania dzieci w usta. Że nie powinno się i już. Komentarze się posypały, burza w szklance wody, bo jedni całują a inni nie. Bo całowanie dziecka (własnego, nie o obcym dziecku mowa tylko o swoim własnym!) jest niestosowne, niezdrowe, wręcz chore. Bo jest tyle miejsc na ciele dziecka do całowania, że my rodzice, usta powinniśmy sobie odpuścić.
Chcesz znać moje zdanie?
CAŁUJĘ!
Całuję ja i całuje Adrian. Całujemy Adasia dopóki chce, bo jak skończy 5 lat to powie „Weź mama, psestań, koledzy z psedskola patsą” I wtedy zatęsknię za chwilą, kiedy mogłam objąć, pogilgotać po nóżkach i dać słodkiego buziaka prosto w małe usteczka. Tyle się mówi o rodzicielstwie bliskości. Noszenie w chuście – ok, spanie w jednym łóżku – ok, ale już całowanie w usta – a co to, to nie. Bo co?
Bo niby usta to strefa erogenna… Pfff… czyli w stópki mogę, plecki mogę i szyjkę mogę, ale usta już są erogenne. Dzieci z nami nie ma, więc napiszę – która z nas nie była nigdy całowana np w szyję przez swojego ukochanego? A niektórzy to i pewnie po stopach w grze wstępnej się całują… Wniosek taki, że każda część ciała może prowadzić do jednego… czyli całować dziecka nie wolno wcale! Może taka moja prosta logika, ale jednak nic mi się tu nie zgadza!
Bo usta przenoszą zarazki i bakterie…. pfff… a kawałek batona zjedzonego z podłogi nie. A ugryzione jabłko, które dopiero co spadło w piasek w piaskownicy (tak, widziałam takie dzieci) – nie. To wiesz co, ja nie jestem żaden pediatra, ani żadna superniania (uuups) ale mam coś czego chyba niektórym brakuje – zdrowy rozsądek! I wolę jednak, żeby moje dziecko pocałowało mnie w usta, niż miało zjeść coś co leżało w osiedlowej piaskownicy, do której wchodzą wszyscy i wszystko i nie wiadomo co robią.
Jest tyle sytuacji w której możemy „sprzedać” naszemu dziecku zarazki. Niech pierwsza rzuci kamień ta, która dosalając zupę dla swojej rodziny za każdym spróbowaniem wymienia łyżkę… Najlepiej byłoby się ubrać w jakiś fartuch antybakteryjny, maseczkę rodem z sali operacyjnej i tak żyć.
Owszem, nie zgadzam się, żeby moje dziecko całowało wszystkich dookoła, ale nauczone jest, że w usta tylko tata i mama. Kiedy przyszedł moment, że chciał całować również innych, zwyczajnie zaczęliśmy Mu tłumaczyć i nie ma z tym problemu.
Wydaje mi się, że gdzieś w niepożądaną stronę zmierza pojęcie „wychowania” dziecka. Narzucone są jakieś stereotypy, które z życiem w rodzinie niewiele mają wspólnego. Strofuje się i gani za przyjęcie do stosowania innych zasad niż wymyślone przez Kogoś, kto uważa się autorytet.
Najważniejsze – szacunek!
Szanuj, to, że całuję w usta moje dziecko. Ja szanuję, że Ty na to nie pozwalasz. Mam nadzieję, że pozwalasz chociaż trzymać Cię za rękę (bo w sumie na niej też zarazków miliony)?
Całowanie dziecka w usta – chore, spanie w jednym łóżku, gdy płacze i nas potrzebuje – chore, kąpiel w jednej wannie – już w ogóle niedorzeczne!
Nie można głosić macierzyństwa bliskości i jednocześnie tej bliskości zabraniać.
Powtarzam to zawsze i do znudzenia. ZDROWY ROZSĄDEK – oto sposób na sukces :)
No dobrze, moje zdanie właśnie poznałaś, a teraz daj poznać siebie. To jak, całujesz czy nie?
